De natuurfilm Songs of Earth toont het adembenemende natuurschoon van Noorwegen. In deze documentaire toont maakster Margreth Olin de laatste levensjaren van haar ouders in de eenzaamheid van het landschap. De film volgt de seizoenen. Ze is in de bioscoop te zien vanaf 29 februari 2024.
De natuurfilm ‘’Songs of Earth’’ doet me denken aan de laatste reis met mijn ouders en mijn man Roel. Samen bezochten we het land van de fjorden. Drie jaar later overleed mijn moeder. Een jaar later volgde mijn vader en in 2008 mijn man.
Zonder naaste familie en zonder schoonfamilie bleef ik alleen achter, Mijn eenzaamheid van toen herken ik in de poster van deze prachtige documentaire. Na het overlijden van zijn vrouw wandelt de 84-jarige vader Jørgen verlaten over de ijsvlakte van Oldedalen. Hij noemt het de mooiste vallei van Noorwegen.
Margreth Olin toont in haar documentaire ‘’Songs of Earth’’ de connectie tussen mens en natuur. De film is niet allen een ode aan het landschap. Het is vooral een lofzang aan haar ouders. Met haar film toont Olin hun liefde voor elkaar en andere levenswaarden.
‘’Als ik er niet meer ben, koester dan de mooie tijden’’, zegt haar vader aan het begin van de documentaire. Generaties verdwijnen en volgen elkaar op. Haar moeder hoopt als eerste te overlijden. Zonder hem wil ze niet verder leven. Hun liefde is diepgeworteld.
In de lente van hun leven gaven ze elkaar voor altijd hun jawoord. Ze bruisten van energie. Zoals in de natuurfilm Songs of Earth de watervallen die naar beneden vallen over kale bergwanden. Alsof ze daarmee tegelijkertijd symbool staan voor de vergankelijkheid van het leven.
De vader van Margreth Olin bejubelt lyrisch de natuur. ‘’De mooie avondzon glimlacht over de rotsen’’, zegt hij bij het vallen van de stralen over het berggesteente. Een jaar lang loopt ze met haar vader door natuur van fjorden, ijsblauwe gletsjers en klaterende watervallen.
Vooral de natuurbeelden van deze film laten mij intens genieten. ‘’Het is de wereld waarvan we houden’’, zegt de vader. Indrukwekkend zijn de ijspegels van de gletsjer Jostedalbreen. Zelf zag ik deze met mijn ouders. Ze was toen groter dan nu. Door de klimaatverandering verschrompelt ook de ijswereld van Noorwegen.
Ik zie donkere bergen en voorbijtrekkende witte wolken. De natuur is ontwaakt. ‘’Als je niet te snel loopt en om je heen kijkt dan ervaar je een gevoel van nietigheid,’ vertelt de vader. ‘’We zijn heel nietig in een heel grote wereld.’’
De natuurfilm Songs of Earth toont de herfst als een tijd van vrede en rust. Van de gletsjer brokkelen ijsschotsen. Van de bomen vallen bladeren. Een rij elanden haast zich door de sneeuw. Op een tak kijkt een oehoe toe. Wijsheid komt met de jaren zoals ook het verval.
Het wordt kerstmis. Wat blijft zijn de objecten die herinneren aan toen. Zoals de door de opa van de documentairemaakster geplante spar. Ook haar vader plant een naaldboom als een blijvende memorie aan zijn aardse bestaan
‘’Onze liefde was de natuur. Laten we de natuur niet vergeten’’, stelt de vader aan het eind van Songs of Earth.
Klaus Kenneth overleefde zijn eenzaamheid met zijn gitaar en meisjes totdat hij God vond Klaus…
200 jaar KNRM, expositie Redders op Zee, Katwijks Museum De KNRM (Koninklijke Nederlandse Redding Maatschappij)…
Rouwverwerking, lezing van rouwcoach Paul Stolwijk voor Bij Barth, Bartholomeuskerk Poeldijk, 5 april 2024. Vlnr:…
Grimbergen, prior Johan Goossens van de abdij der Norbertijnen. Op de achtergrond de abdij en…
Maassluis, 1924, koningin Wilhelmina zwaait naar de burgers vanaf het balkon van het raadhuis (nu…
Arendo Joustra bij WNL op zondag, 17 maart 2023 Arendo Joustra was 24 jaar lang…