Adoptieouders Mascini: ‘’Ze hebben ons ons kind afgepakt’’

Volgens de Commissie Interlandelijke Adoptie van oud topambtenaar Tjibbe Doustra moet adoptie uit andere landen voorlopig helemaal worden stil gelegd. Dit wegens adoptiefraude in onder andere Colombia. Intriest is het verhaal van adoptieouders Mascini. De geboortemoeder beschuldigde hen van diefstal en ontvoering.  Ik ken Rob als zeer betrokken en geliefd diaken.

Adoptieouders Mascini kregen in augustus 1983 bericht dat er in Colombia een adoptiekindje voor hen was. Na twee jaar wachten konden ze eindelijk een kindje in hun armen gaan sluiten.

Adoptieouders Mascini en Laetitia

Een verpleegster legde behoedzaam het kindje in de armen van mevrouw Mascini. Meteen schonk het kleintje haar een stralende warme glimlach. Daarmee werd haar nieuwe naam geboren. Het echtpaar Mascini noemde haar Laetitia, wat vreugde betekent.
Als ouders van drie eigen kinderen koos het echtpaar Mascini alsnog voor adoptie om zo een kindje een kans te geven die het anders nooit zou krijgen. Ze zagen het als hun taak.

Adoptieouders Mascini en Violentia

Eenmaal thuis in Bussum bonkte het kindje met haar hoofd tegen haar bedje. Borderline? Ja ook, maar zeker  een adoptietrauma waarvoor binnen de geestelijke gezondheidszorg weinig aandacht is. Er school nog een ander mens in Laetitia met haar warme glimlach waarmee ze iedereen voor zich inneemt. Haar adoptieouders gaven haar een tweede bijnaam: Violentia. Dat betekent Geweld.
‘We sloten haar meteen in ons hart. Negenentwintig jaar lang gaven we het beste van ons aan haar. Haar pubertijd en jong volwassenheid waren een zeer zware periode. Omdat we van haar hielden konden we het volhouden.’

Door guerrilla verscheurd land

Als president van het Internationaal Diaconaatscentrum bezocht diaken Rob Mascini   in 1985 het ziekenhuis waar Matilde geboren was. ‘’Daar lagen wel honderd meisjes van nog geen 14 jaar oud die zojuist bevallen waren van een kind’, vertelt Mascini aan mij. ‘Velen waren verkracht in het door guerrilla’s verscheurde land.’
Ik denk aan het boek ‘Heiligen en Pioniers’. Daarin schreef Mascini over zijn bezoeken aan diakens overal ter wereld. Ook In Colombia. Daar werden dagelijks  mensen vermoord door paramilitairen en allerlei andere gewapende bendes.

Het gezin ontwrichtte

Violentia was de duivel die Laetitia verscheurde. Waardoor ze geen rust vond in zichzelf. Messen wierp naar anderen. Stenen door ruiten gooide. Het leven van  adoptieouders Mascini en hun andere drie kinderen raakte ruw ontwricht.
‘’Thuis was ze niet te houden. Bij iedere correctie, was het Violentia. Ze sloeg met een bijl de deur van haar kamertje in. Haar broertje werd ’s nachts in zijn slaap met een spuitbus bewerkt. En dan was er weer die stralende lach Laetitia. Ach we redden het wel’’, vertelt Rob Mascini.

Adoptieouders Mascini en adoptieproblematiek

Gelukkig was daar die ene psychotherapeut gespecialiseerd in de adoptieproblematiek. Hij toonde begrip en bood steun. Als bewindvoerder van Mathilde ried hij adoptieouders Mascini aan:
 “U bent haar ouders, blijft voor haar zorgen. Maar laat een voogd de boze beslissingen in haar leven nemen. Dan wordt u voor Violentia bespaard, en houdt u misschien Laetitia”.  
In het volste vertrouwen vertrouwde het echtpaar Mascini hun dochter toe aan de geestelijke gezondheidszorg. Tot de volwassenheid aan de protestants-christelijke instelling Emmaus en daarna aan Philadelphia in Ermelo. Met de begeleiding aldaar, de bewindvoerder en adoptieouders Mascini ontstond een hecht zorgteam.

Adoptieouders Mascini en het programma Spoorloos

Op een bepaald moment begon Matilde haar moeder te zoeken. Daarbij kreeg ze hulp van het programma Spoorloos. Dankzij hen kwam het contact tot stand. Zij vertelde, dat Matilde door het echtpaar Mascini gestolen en ontvoerd was. 
‘’In Laetitia brak Violentia in alle hevigheid  los,’’ vertelt Mascini. ‘’Schreeuwen, schelden. Ik ga alleen…verdwijn uit mijn leven. Ze wilde niet alleen geen contact meer met ons, maar ook niet met haar bewindvoerder. Spoorloos trok zich terug.’’ 

De rechtszaak

Matilde spande in 2012 een rechtszaak aan. Ze had het vertrouwen in haar  bewindvoerder verloren. Daarbij kreeg ze steun van de geestelijk verzorger bij de protestants-christelijke instelling ’s Heeren Loo. ‘Hij noemde zich dominee’, zegt Mascini.
‘Volgens de ‘dominee’ kon ze best zonder bewindvoering  leven.De rechter besliste echter anders. Toen vroeg Matilde tijdens de zitting of hij bewindvoerder mocht worden. Dat vond de rechter goed. ‘De dominee’  werd haar bewindvoerder en mentor Er vond geen enkele screening plaats of deze meneer wel geschikt was.
Hij en zijn vrouw gingen zich pleegvader en moeder noemen. En zij labelden ons als stiefouders. De instelling nam dit over. Wij hebben dit later recht moeten zetten. De ‘dominee’ weigerde ieder contact met ons.’

Onbeantwoord

De tijd verstreek. ‘Onze brieven en mails bleven onbeantwoord. Onze Laetitia was weg en bleef weg. We stuurden brieven en kaarten, kerst en verjaardagen, tevergeefs We vroegen Philadelphia om hulp.
Het antwoord was: we verbieden ieder contact tussen u en ons. We dienden een klacht in. Het was inmiddels 2015. De indrukwekkende klachtencommissie, wees die af: “ze is volwassen en autonoom,” vertelt vader Mascini.

Het goede

Eind februari 2021 belde Laetitia onverwacht adoptieouders Mascini.  “Pap met mij. Ik ga dood. Ik wil jullie zien. We hebben haar bezocht in het ziekenhuis. Een paar dagen later kwam ze bij ons thuis. Ze verzoende zich met ons. Ze was weer Laetitia. Daarmee leerde ze ons dat het goede kan doorbreken in een hart wat dicht zit: Op dat goede wat er in ieder mens leeft vertrouwen we.’’

Contact geweigerd

De leiding van Philadelphia en de ‘dominee’  zagen dat anders. Ze verbraken   ieder contact tussen Laetitia en haar en adoptieouders Mascini. ‘’We kregen haar niet meer aan de telefoon. Het antwoord van Philadelphia was dat Matilde ons zelf moest bellen. Ze was echter doodziek en zat onder de morfine.
Matilde, door ons Laetitia genoemd, overleed op 15 maart 2021.Dat hoorden we via facebook. We wilden haar nog een keer zien, haar uitvaart of crematie bijwonen. Maar de dominee weigerde ieder contact.
En geen jurist kon daar wat aan doen. We hebben om haar urn gevraagd. Maar niet gekregen. Ze zal wel verwaaid zijn op de wind…”

Ter info:

● Rob Mascini was president bij het Internationaal Diaconaatscentrum
● Boek ‘’afgestaan’’ van Nancy Verrier. Adoptiekinderen kunnen al voor hun geboorte getraumatiseerd zijn. 
● Adopietieouders Mascini hadden de urn van Matilde in de Bijbelse tuin van Hoofddorp willen plaats. Rob is daarmee nauw verbonden. 
● Spoorloos richt  zich op verwanten die elkaar uit het oog hebben verloren of zelfs elkaar nog nooit hebben ontmoet.

Wist je dat?

Wist je dat het adoptie-echtpaar Mascini al negen jaar wacht op een reactie van ‘de dominee’? Ik stuurde hem het concept van dit artikel en gaf hem tot een uiterst tijdstip de kans om te reageren.
Een half uur voor het verstrijken van deze tijdslimiet schreef hij me het volgende:  ‘’Waarom zou u deze narcistische leugens en lasterpraat publiceren? Waarom zou u dat doen? Waarom een podium bieden aan iemand die zich voordoet als slachtoffer, maar die in werkelijkheid dader is? Waarom zou u zich medeplichtig maken aan infame bezoedeling van de nagedachtenis aan een prachtig mensenkind?  Waarom zou u dat allemaal doen mevrouw Visser, waarom? Als u wilt publiceren, blijf dan in ieder geval bij feiten en laat u niet voor een schijnheilig karretje spannen.’’

Ik besloot het verhaal van adoptieouders Mascini te vergelijken met het rapport van de Commissie Interlandelijke Adoptie. Dat leidde tot mijn artikel:  adoptieouders Mascini werden ten onrechte beschuldigd.